Thabarwa centre

Hoiiiiii,

De laatste dagen in Myanmar waren totaal niet hetzelfde als alle andere dagen van onze reis. Dus dat komt goed uit: heb ik weer een goed onderwerp om wat over te schrijven.

In een klein plaatsje naast de grote stad Yangon is een care centrum genaamd: Thabarwa. We zijn via andere backpackers op het idee gebracht hier een nachtje (of meer) gratis te overnachten en te eten in ruil voor vrijwilligerswerk. Alleen al voor het vrijwilligerswerk hadden we het gedaan, want we wilden graag mee maken hoe het met de mensen gaat die het niet goed hebben. Overal in Azië ga je als backpacker automatisch naar de toeristische plekken, waardoor je soms het 'normale' leven mist. Tuurlijk hadden we al wel door dat Azië arm is en dat de mensen andere prioriteiten hebben, maar nog niet eerder werden we zo met de neus op de feiten gedrukt. Het centrum is ongeveer 10 jaar geleden opgezet door een monnik om andere monniken en nonnen op te vangen, kinderen van een huis te voorzien en de zieken, zwakken en daklozen te helpen. Dit is in de laatste 10 jaar enorm gegroeid door alle hulp en donaties van over de hele wereld. Je komt in dit centrum van alles tegen. De 'Mandalay boys' oftewel: jongetjes uit Mandalay tussen de 10 en 16 jaar die lijm snuiven, monniken en nonnen, ouderen die op hun dood zitten te wachten, zwervers en ontelbaar veel honden. Iedereen is welkom en iedereen kan mee eten. Het centrum is boeddhistisch en dit staat dus ook voor op. Houdt dit dan ook in je achterhoofd als ik de rest ga vertellen, anders kan het mens onterend overkomen.

In het centrum kun je verschillende dingen doen om mee te werken. Zo kun je Engelse les geven aan de kinderen, helpen met het bouwen van nieuwe water systemen, de ouderen en invaliden helpen met de rolstoel en patiëntenzorg. Als verpleegkundige leek mij dat laatste wel geschikt haha. Kay ging meelopen met de ALMS. Dit is heel vroeg in de ochtend, waarbij de monniken op hun blote voeten (vrijwilligers dus ook) de straat op gaan om eten op te halen bij de huizen en restaurants. Ongelofelijk hoeveel mensen komen doneren, ook de mensen die geen cent te makken hebben. Kay haar blog gaat daar over ;), super bijzonder!!

Ik ging dus mee helpen in het 'ziekenhuis'/ hospice. De meeste mensen die daar werken zijn vrijwilligers, zowel locale mensen als buitenlanders. De locale mensen hebben alles achter gelaten om vrijwillig in het centrum te wonen tussen het ongedierte om de medemens te helpen. En dit alles vanuit het geloof! De echte zusters nemen vaak weinig initiatief om mee te helpen en de vrijwilligers weten niet altijd of hetgeen wat ze doen goed is. Vooral het buitenlandse team, waar ik dus ook bij hoorde, zijn mensen die normaal gesproken een kantoor baan hebben. Toen ik na een tijdje merkte dat er echt medische hulp nodig was vertelde ik dat ik verpleegkundige was. Ik werd gelijk naar de patiënten gebracht, want een medici in het centrum was zeldzaam. Ik zou alle wonden moeten beoordelen en aangeven of ze de goede behandeling hier voor hadden. De meeste patiënten hebben geen matras of een dun matje die onder gepist is. Je snapt: de doorlig plekken zijn niet meer te overzien. De algemene conditie van de patiënt is zeer slecht, want ze liggen er eigenlijk dood te gaan. Dit in combinatie met de enorme hitte, zeer slechte hygiene en veel ongedierte kun je je indenken hoe erg de stank daar was. In het ziekenhuisje liep ik de trap op en de urine geur kwam me tegemoet. De patiënten lagen hutje mutje in de ruimte en kwamen eigenlijk niet meer uit bed. Tussendoor lopen katten, honden en monniken die overal aan het bidden zijn. Ik zag een man liggen, of Nouja een hoopje mens. Ze wisten niet zeker wat er met hem was gebeurd, maar je zag alleen heupbotten uitsteken. De man was verkrampt in de baby houding en had naar mijn mening niet erg lang meer. Hij vroeg zo nu en dan om wat water en verder was hij tevreden. HOE DAN? Ik werd meegenomen naar een ander hokje waar een HIV patiente lag. Ze hebben haar buiten gevonden met ratten die aan haar voeten aan het knagen waren. Als iemand dood gaat sterven de uiteinden als eerste af, zoals de voeten. Mieren, vliegen en dus ook ratten zullen dan moeder natuur een handje helpen. Met nog wat vliegen die op haar oogballen rondliepen vond ik het verbazingwekkend dat deze vrouw überhaupt nog leefde. En wat hebben we gedaan? De luizen uit haar haar gekamd en haar voeten geprobeerd te verbinden voor zover dat nog zin had. Maar zo dankbaar als ze was. Ik kan zo nog uren door gaan met niet al te lekkere verhalen, maar ik denk niet dat jullie dit op prijs stellen haha.

Wat ik vooral zag was dankbaarheid en behulpzaamheid. Iedereen was bereid elkaar te helpen, ook al was het klusje nog zo vies. Dit is wel eens anders geweest. Vroeger werd er veel gevochten, vooral door de verslaafden. Vergeet niet: dit land is jaren lang 'opgesloten' geweest door het leger. Er zijn hier echt geen leuke dingen gebeurd en dat zie je op dit soort plekken goed terug. Maar het centrum heeft hard gewerkt om een sfeer te creëeren waarbij iedereen elkaar respecteert en helpt! Daar mogen ze apen trots op zijn, want wij als Nederlanders mogen daar wat van leren. Daarom waren zowel kay als ik blij een keer wat terug te doen in plaats van als toeristen een land binnen te vallen. Ik heb echt het gevoel dat ik heb kunnen helpen. De vrijwilligers die daar blijven sturen me soms berichtjes met vragen over patiënten, zodat ik hun kan helpen. De waarheid: het heeft mij vooral geholpen door te realiseren hoe de wereld soms helaas echt kan zijn.